Wednesday, June 19, 2013

ایران

حس من نسبت به وطنم، ایران، خیلی عجیبه. اونقدری که خودم رو هم شگفت زده می کنه. وقتی تو ایرانم مخصوصا وقتی تو شهر خودم هستم، انگار یکی داره مچاله ام می کنه. انگار یه دست بزرگی داره از پشت گردن تا انتهای ستون فقراتم رو فشار می ده
ولی وقتی از ایران دورم بهش افتخار می کنم.  هرجا که باشم ازش دفاع می کنم. احساس مادری رو دارم که نمی خواد کسی نگاه چپ به بچه اش بکنه
و این احساس متضاد داره اذیتم می کنه
این عکس ها رو یکی از دوستام از سوباتان گرفته، یه منطقۀ ییلاقی نزدیکی های تالش





Thursday, June 13, 2013

شب قبل امتحان

یک- یه ایرانیِ خارج نشین گفته: "بذار مردم اون کشور خودشون برا کشورشون تصمیم بگیرن." یعنی این رفیق ما دیگه مال اون کشور نیس؟
دو- تو پلیس راه قزوین، بچگی هام - زود قضاوت نکنین- یه بابایی می اومد تو اتوبوس ها و نون شیرمال می فروخت. با لهجۀ قزوینی می گفت هرکی می خورد بخورد، هرکی نمی خورد نخورد. می خوری بّخوری نمی خوری نخوری. حالا شما هم رای می دی بده، نمی دی نده. خار مادر همدیگه رو صلوات ندین خوب
سه- خواهشا بعد از اعلام نتایج "دپ" نذنین.  بار اولمون نیس که ... امیدوارم باز هم اشتباه کنم
چهار- طی این مدت یه سری از این اصحاب رسانه و قلم رو تو فیسبوک "فالو" کردیم. بعضیاشون نمی ذارن "فالو اِر" -چی شد- هاشون، کامنت براشون بذارن. لابد اینقد ...شر واسشون نوشتن. ولی من احساس کردم مرید اینترنتی شدم. قبلا مریدان نعره می زدن ، الان لایک می کنن
پنج- ولی خداییش همه مون یه پا تحلیلگر سیاسی هستیم ها در حد هنری کسینجر
شش- جدا از بحث انتخابات، سبد خرید آدما خیلی جالبه. خیلی با آدم حرف می زنه. جدیدا رفتم تو کوک سبد خرید ملت تو فروشگاه ها
هفت- یه مدت ننوشتم، چون احساس می کردم کسی که نمی خونه پس واسه چی بنویسم. آره می دونم، از اولش می خواستم واسه خودم بنویسم ولی خوب آدم می تونه بزنه زیر حرفش، نمی تونه؟
هشت- ای تو که این وبلاگ زپرتی - زپرتی املاش اینجوریه؟- را می خوانی، بی زحمت یه کامنت کوچولو بذار، مثلا بنویس سلام یا چه می دونم بنویس هوی. می خوام یه آمار بگیرم ببینم واقعا چند نفر اینارو می خونن.
چاکریم

Wednesday, May 22, 2013

تابلوی تنهایی

اسمش را گذاشته ام تابلوی تنهایی: تصویر پیرزنی تنها، نشسته در قاب دری نیمه باز

Thursday, May 16, 2013

تنفرها و خستگی من

این مدت سفرم تو ایران احساس اون دهاتی ای رو داشتم که چند وقتیه رفته شهر و الان دیگه هم ولایتی هاش رو قبول نداره و من با تمام وجود از این حس متنفرم
متنفرم از اینکه خودم و اطرافیانم همه اش همه چیز اونجا رو با اینجا مقایسه می کنیم و به حال و روزمون تاسف می خوریم
من از نگاه هایی که از همون گِیت فرودگاه دوم عوض می شن، سرد، توخالی و مشکوک می شن متنفرم
من از نگاه های بی احساس وقتی ته چشماشون هیچی نیست و مثل این فرنگی ها حداقل واسه دل خوش کردن تو لبخند نمی زنن متنفرم
من از احساس پایمال شدن حقوق همه توسط بقیه بیزارم
من از بی تفاوتی ها متنفرم
من از کوچۀ تنگ خونه مون و نگرانی همیشگی ام واسه دعوای پدرم با رانندگانی که با بی مسئولیتی ماشین شان را وسط کوچه پارک من کنند، متنفرم
من از رانندگی در ایران بیزارم
من از عدم رعایت حقوق دیگران تو هر صف و مکانی متنفرم
من از شاشیدن مردم تو کوچه های بن بست متنفرم
من از شبکه های ماهواره و دوبله های فیلم هاشون و سریال هایی که فقط بر مبنای آلت تناسلی شخصیت هاش ساخته می شن متنفرم
من از سنگینی نگاه ها و نفس های خانواده ام تو آخرین غروب بودنم بیزارم
من از جدایی، از خداحافظی، از تاریکی مسیر فرودگاه، از فرودگاه مهرآباد، از پرواز برگشت متنفرم
من از این احساسم که دیگر هیچ کجا وطنم نیست بیزارم
من از تمام این تنفر ها بیزارم
گاهی احساس می کنم مرگ را که با تمام وجود از آن می هراسم، اندکی دوست دارم
من خسته ام

برای مادربزرگم

روی سمت راست بدنش دراز کشیده، چشمان معصومش را به نقطه ای بین من و جایی دیگر در هوا می دوزد و با لبخندی محو می پرسد: خانه های آنجا چه شکلی اند؟ مثل همین جا هستند؟ سرم سنگین است، انگار دستی بزرگ و قوی از پشت سر تا انتهای ستون فقراتم را فشار می دهد. نمی دانم چه جوابی می دهم. دوباره نگاهش خیره می شود  به نقطه ای. انگار دارد به جوابم فکر می کند. دوباره می گوید من دوری را دوست ندارم، می خواهم بچه هایم در کنارم باشند. بدنش استخوانی تر شده، تکیده تر از سالهای قبل، به پهلو دراز کشیده روی تخت. نگاهش از جنس همان نگاه مادرم هست. پر از عشق. عشقی که هیچگاه کلام لوثش نکرد
سهم من از عشق مادربزرگ، تمام کودکیم بود و دیدارهای چند ساعتۀ حالا، شاید سالی یک بار. دیدارهایی که هرسال بیش از پیش با بغض و ترس از آینده و عذاب وجدان همراهند

Tuesday, May 14, 2013

سفر ایران، بی حوصله گی و ممه های خانوم آنجلینا

نمی دونم اصلا کسی این وبلاگ رو می خونه یا نه. ولی اگر خواننده ای داره، از این که بی خبر دو هفته چیزی ننوشتم عذر می خوام. رفته بودم ایران و تازه برگشتم . هنوز حس و حال نوشتن ندارم ولی کله ام پر حرفه. می نویسمشون. فعلا که مهمترین خبر جی جی های خانوم آنجلینا جولی هست

Wednesday, April 24, 2013

ویدیوی مدل فیلم هندی

من موندم تو دنیای واقعی همه چیز گهی هست بعد  یه سری پیدا می شن این مزخرفات رو می سازن:


شایدم می خوان ملت رو تو رودرواسی بزارن